အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေခၚၾကျပီ (ဂ်ဴး )

သာမာန္ ေလၾကီးမိုးၾကီးသည္းထည္သည့္ အခ်ိန္မ်ားမွာေတာင္ ကိုယ္ေနသည့္ ကန္ထရိုက္တိုက္ျပိဳက်မွာ ေၾကာက္လန္႕စိုးရိမ္ေနမိခဲ့ေသးတာ။ အခုလို မၾကံဳဖုးသည့္ မုန္တိုင္းျပင္းအားေအာက္မွာဆိုေတာ့ ကၽြန္မ ေနစရာမရွိ စိုးရိမ္တုန္လႈပ္မိျပီ။ ကၽြန္မတို႕ တိုက္မွာက အဂၤေတအကာက နည္းနည္း၊ မွန္ေတြကမ်ားမ်ား၊ မွန္ဆဲြတံခါးေတြက နံရံ အျပည့္နီးပါးမို႕ ေလေတြက တ၀ုန္း၀ုန္းတိုက္ခတ္ေနခ်ိန္တြင္ မွန္ခ်ပ္ေတြႏွင့္ နီးသည့္ေနရာမွာ ကၽြန္မ မေနရဲေပ။ ကုိယ့္တိုက္၏ တစ္ဖက္မွာ ပိုျမင့္ေသာ တိုက္ကပ္ရက္ရွိေနေပမယ့္ ဟာလာဟင္းလင္း အကာအကြယ္မဲ့သလို ခံစားရသည္။ သြပ္တစ္ခ်ပ္ပဲ လာထိလိုက္၊ သြားျပီ။ မုန္တိုင္းတိုက္ခတ္ခ်ိန္ ေျခာက္နာရီျပည့္ဖို႕ ဘယ္ေလာက္လိုေသးပါလိမ့္။ ည ၁၀နာရီခဲြကို မုန္တိုင္းအစဟု ကိုယ့္ဟာကိုယ္သတ္မွတ္ျပီး နံနက္ ၄ နာရီေက်ာ္လွ်င္ေတာ့ မုန္တိုင္းအားေပ်ာ့သြားေလမလား ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။ ညီမႏွင့္တူမက ၀ရန္တာတံခါး ေလအရွိန္ျဖင့္ တဒုန္းဒုန္း တြန္းကန္ေနသည္ကို ျပန္တြန္းကန္ထားရသည္မို႕ တစ္ညလံုးနီးပါး ထိုင္လိုက္ ထလိုက္ မအိပ္ရဲၾကေပ။ ကၽြန္မကေတာ့ ဟိုေျပးလိုက္၊ ဒီေျပးလိုက္ ၊မွန္တံခါးေတြနား မရဲတရဲ ကပ္သြားျပီး အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္၊ ေအာ္ျမည္ျပီး ေျပးလာသည့္ ေလသံကို ၾကားရလွ်င္ ေနာက္ျပန္ဆုတ္လိုက္၊ တကယ္ကိုပဲ ေနစရာ မရွိခဲ့ပါ။ တစ္အိမ္လံုးမွာ ေအးေအးေဆးေဆးရွိသူက ေဖေဖပဲ။ ဒီတိုက္ကို မျပိဳပါဘူးဟု အာမခံသည္။ ငလ်င္ေၾကာင့္သာ ျပိဳခ်င္ျပိဳမယ္၊ မုန္တိုင္းေၾကာင့္ေတာ့ မျပိဳပါဘူးတဲ့။ ကၽြန္မကေတာ့ အခုလို အေျခအေနမ်ိဳးမွာ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္စြမ္းေတြ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ကုန္ျပီ။ သံုးနာရီ၊ ေလးနာရီ မုန္တိုင္းအရွိန္က ေလ်ာ့မသြားသည့္အျပင္ ပိုေတာင္တိုးလာေသး၏။ ငါးနာရီမွာ ေတာ္ေတာ္ အရွိန္ျပင္းထန္လာေတာ့၏။ မွန္ေတြ ကြဲေတာ့မွာပဲ၊ တိုက္ေတာ့ ျပိဳေတာ့မွာပ၊ ဒီေလဟာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႕မွ တစ္နာရီ ၄၅ မိုင္၊ မိုင္ ၅၀ မကပါဘူး။ မိုင္ ၈၀ ဒါမွမဟုတ္ မိုင္ ၁၀၀ ရွိမွာပါ။ဘယ္အခ်ိန္မွာ တိုက္ၾကီးျပိဳလဲ သြားမလဲ။ ထိုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မအသိစိတ္ထဲမွာ တစ္ခုပဲ လႊမ္းမိုးေနခဲ့၏။ ကၽြန္မတို႕ မိသားစု အႏၱရာယ္မွ ကင္းေ၀းလိုသည္။ မိုးလင္းပါေစေတာ့။ မိုးလင္းလွ်င္ေတာ့ မုန္တိုင္းအားေပ်ာ့ သြားေလမလား။

ကၽြန္မတို႕တိုက္ လံုျခံဳပါသည္ဟု စိတ္သက္သာရခ်ိန္တြင္ လမ္းသြယ္၏ တစ္ဖက္က သံုးထပ္တိုက္ေခါင္မိုးေပၚမွ လြင့္က်သြားသည့္ သြပ္ျပားေတြကို အဲသည္တိုက္မွ ၀န္ထမ္းေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ ေျပးထြက္ျပီး ေကာက္ယူဖို႕ ၾကိဳးစားသည္။ထိုျမင္ကြင္းကို ျမင္ရေတာ့ သူတို႕အတြက္ ကၽြန္မစိုးရိမ္သြားသည္။ ေလက ျပင္းထန္တုန္းပါ။ သူတို႕ ေကာက္ယူမည့္ သြပ္ျပားခ်ပ္ၾကီးသည္ လမ္းမေပၚမွာ အျပားလိုက္ကပ္ေနတုန္းက သိပ္ေနရာမေရြ႕ေပမဲ့ သူတို႕မယူေထာင္လိုက္ေသာအခါ အားျပင္းေသာ ေလျဖင့္ ၀ုန္းကနဲ႕ လြင့္သြားသည္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္စလံုးပါ သံုးေလးလွမ္းေလာက္ ပါသြားျပီးမွ သူတို႕ လႊတ္ခ်လိုက္၏။ ေဖေဖက ကေလးေတြကို ဂရုဏာေဒါသျဖင့္ အျပစ္တင္ေန၏။ ဒီမုန္တိုင္းၾကားထဲ ထြက္ေကာက္ရသလား။ လူပါပါသြားႏိုင္တယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕ေနာ္။ ခဏမ်ားေစာင့္လိုက္ ပါဦးေတာ့လား။ သို႕ေသာ္ ထိုေလျပင္းမိုးျပင္းၾကားထဲမွာပင္ သြပ္ခ်ပ္ေတြ၊ စေလာင္းအက်ိဳးအပဲ့ေတြ၊ တီဗီအင္တာနာ အေခ်ာင္းအက်ိဳးေတြကို လိုက္လံေကာက္ယူ သူကလည္း ရွိေသးသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ဘူတာ၀င္းထဲမွ အိမ္ေခါင္မိုးေတြ အကုန္ျပဳတ္ထြက္သည္ကို ေလထဲ၊ မိုးထဲမွာပင္ ေခါင္မိုးေပၚတက္ျပီး မိုးကာ ပလတ္စတစ္ေတြျဖင့္ ဖာေထးေနသူေတြ ရွိသည္။ တကယ္ မျငိမ္သြားေသးသည့္ မုန္တိုင္းေအာက္မွာမို႕ ကၽြန္မ သူတို႕အတြက္ စိတ္ပူပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က်မွ တိုက္ခန္းမဟုတ္သည့္ အိမ္ေတြက ပိုျပီးဒဏ္ခံရတာပါလားဟု အသိ၀င္လာသည္။ အဲသည့္အခါ ကၽြန္မ စိုးရိမ္ပူပန္ေပးရမဲ့လူေတြ အာရုံထဲမွာ အစီအရီေပၚလာျပီး သူတို႕အတြက္ ေသာက ၀င္လာသည္။ မုန္တိုင္းျငိမ္သက္သြားေပမဲ့ လွ်ပ္စစ္ေတြ ျပတ္ေတာက္ျပီး မီးေသြးမီးဖိုလည္း မေမႊးရဲေသးသည္မို႕ အဆင္သင့္စားစရာ ရလိုရျငား ကၽြန္မလမ္းထြက္ျပီး ဆိုင္ေတြ ရွာရသည္။ ေဖေဖက ေပါင္မုန္႕ရရင္ ျပီးေရာတဲ့။ အိမ္မွာ လက္က်န္ႏို႕ဆီႏွင့္ ေပါင္မုန္႕ကို စားမည္ဆိုသည္။ ဘယ္စတိုးဆိုင္မွ မဖြင့္။ ေပါင္မုန္႕၀ယ္ေနက် ညေစ်းအနီးက ဆိုင္လည္း ပိတ္ထားသည္။ ေအးေလ ဘယ္ဆိုင္ ဖြင့္မွ မဖြင့္တာ ဘာအံ့ၾသစရာ ရွိလဲ။ ညေစ်းလမ္းမွ ဗုိလ္သူရလမ္းဘက္ ေကြ႕ဖို႕ကို ျပိဳလဲက်ေနသည့္ သစ္ပင္ၾကီးေတြေအာက္မွ ျဖတ္ရသည္။ တခ်ိဳ႕ ဓါတ္ၾကိဳးလိုင္းေတြကို ေက်ာ္ခါ၊ တခ်ိဳ႕ ၾကိဳးလိုင္းေတြ ေအာက္က ငံု႕၀င္၊ ဘာဆိုင္ မဖြင့္။ ထို႕ေနာက္ ကၽြန္မ၏ေရွ႕တြင္ ၾကီးမားလွေသာ အစိမ္းေရာင္ၾကီးတစ္ခုက အုပ္မိုးေနေတာ့သည္။ တျခား ဟုတ္ပါ့မလား။ လူသံုးေယာက္ဖက္မွ လက္ခ်င္းထိမည့္ ေညာင္ပင္ၾကီး အျမစ္မွကၽြတ္ျပီး တံုးလံုးလဲက်ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ႁသစ္ပင္လဲတာ ဒီေလာက္ေၾကာက္စရာ မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ အဲဒီသစ္ပင္ေအာက္မွာ လူပိသြားတာကမွ ေၾကာက္စရာ။ ခင္ဗ်ားတို႕ မျမင္လိုက္ရဘူး။ ၾကက္သီးေတာင္ထတယ္။ မနက္ငါးနာရီခဲြကေန ပိခံလိုက္ရတဲ့လူ၊ ၁၀နာရီခဲြမွ ဆဲြထုတ္ယူလို႕ ရတယ္။ မေသမရွင္ ေ၀ဒနာခံစားရတာကို ေတြးၾကည့္စမ္းပါ။ၵ အဲဒီလို ၾကားလိုက္ရေတာ့ ကၽြန္မမွာ ေညာင္ပင္ ပင္စည္ၾကီးေအာက္သို႕ ရဲရဲပင္ မၾကည့္ရဲေတာ့ေပ။ ဘုရားေရ ငါးနာရီခဲြမွာ ဒီလူဘာျဖစ္လို႕ သစ္ပင္နားကို ေရာက္လာရတာလဲ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ တိုက္ခန္းတစ္ခုထဲမွာ မုန္တိုင္းစဲခ်ိန္ကို ေစာင့္မေနႏိုင္တဲ့ၚ တစ္ေန႕လုပ္ တစ္ေန႕စားရတဲ့သူ ျဖစ္မွာပါ။ သြပ္ျပား၊ အင္တာနာ၊ စေလာင္း အက်ိဳးအပဲ့ေတြ လိုက္ေကာက္သူ ျဖစ္မလား။ ဆိုက္ကားတစ္စီး ပိျပားေနသည္ကို မျမင္ခ်င္ဘဲ ျဖတ္ကနဲ ျမင္လိုက္ျပီးျပီမို႕ ဆိုက္ကားနင္းသူလား။ ထိုသူ အခု ေဆးရုံေရာက္ျပီလား။ ကၽြန္မ အိမ္ေပၚျပန္တက္မိသည့္အခါ စိတ္ကေလးပင္ ညိွဳးငယ္ သြားေတာ့သည္။
မုန္တိုင္းေၾကာင့္ ထိခိုက္နစ္နာသူေတြက ခ်က္ခ်င္းကိုပဲ ျမင္သာထင္ရွား လာခဲ့သည္။ အိမ္ျပိဳက်ျပီး ပိခံရသူ၊ သစ္ပင္ပိသူ၊ ဓါတ္တိုင္ပိသူ၊ မိသားစု ျခင္ေထာင္အမိုးေပၚ သု႕ိ ၾကီးမားေသာ သစ္ကိုင္းက်ိဳးၾကီး ျပဳတ္က်ခံရသူ၊ ဒါက ေရႏွင့္မနီးလွသည့္ ကုန္းေပၚေဒသ၊ ရန္ကုန္၀န္းက်င္မွ ထိခိုက္မႈေတြ၊ ျမစ္ႏွင့္ ပင္လယ္ႏွင့္ နီးေသာ အျခားေဒသေတြမွာေတာ့ မုန္တိုင္းေၾကာင့္ ေရမ်က္ႏွာျပင္ ျမင့္ျပီး အိမ္ေတြ ေရထဲပါသြားသူေတြ၊ ျမစ္ထဲမွာ ကမ္းကပ္ထားသည့္ ေမာ္ေတာ္သေဘာၤေတြ ေမွာက္ျပီး နစ္ျမဳပ္လို႕ ေရနစ္ေသဆံုး ရသူေတြ။
]]ေပါင္မုန္႕ မရွိရင္ ဒီလူေတြကိတ္မုန္႕ စားပါေစေပါ့}} ဟု ေျပာခဲ့သည့္ ျပင္သစ္ မိဖုရား ေမဒီအင္တိြဳင္းနက္ကို ခါးသက္စြာ ကၽြန္မ ရယ္ေမာခဲ့ဖူးသည္။ အခုေတာ့ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ပင္ အဲဒီစကားမိ်ဳး ေျပာမိသြားခဲ့သည္မွာ ေမလ ၄ ရက္ေန႕မွာပါ။ ဧရာ၀တီတိုင္း ျမစ္ဆိပ္ကမ္းမွာ ကပ္ထားသည့္ ေမာ္ေတာ္၊ သေဘာၤေတြ မုန္တိုင္းမိျပီး ကေလး၊ လူၾကီးအားလံုး ေရနစ္ေသဆံုးကုန္ၾကသည္ဟု ၾကားေတာ့ ]]ေဟာ့ေတာ္ သူတို႕ ဘာျဖစ္လို႕ သေဘာၤထဲမွာ ေနေနၾကတာလဲ၊ ကမ္းေပၚတက္ အကြယ္အကာေအာက္မွာ ေနေရာေပါ့}}ဟု လႊတ္ခနဲက ေျပာလိုက္မိသည္။ ကၽြန္မအား ထိုသတင္းကို ေျပာသည့္တူကေလးက ဒါေတာင္ မသိရေကာင္းလားဟုေသာ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ရွင္းျပ၏။ ]ဆရာမကလည္း ဒီျမိဳ႕က သူတို႕ျမိဳ႕မွ မဟုတ္ပဲ။ သူတို႕က သေဘၤာေပၚက ခရီးသည္ေတြေလ။ ကိုယ့္နဲ႕ အသိအကၽြမ္း မရွိတဲ့ ျမိဳ႕ေပၚကို ေလျပင္းမုန္တိုင္းၾကားထဲ တက္ျပီး ဘယ္မွာ အကာအကြယ္ ရွာရဲမလဲ။ ဘယ္သူကေရာ တံခါးဖြင့္ေပးမွာလဲ။ သူတို႕ သေဘၤာေပၚမွာပဲ ေနရရတာေပါ့}တဲ့။ အင္းအဲဒီလိုလား ကၽြန္မ စိတ္မသက္သာလိုက္တာ။ ၾကည့္ျမင္တိုင္ကမ္းနားက ေမာ္ေတာ္ သေဘၤာ ေတြ ေမွာက္သူေမွာက္၊ နစ္သူနစ္ လူေတြေရနစ္သည့္ သတင္းေတြ။ ဧရာ၀တီ တိုင္းထဲက ျမိဳ႕တစ္ခ်ိဳ႕မွာ ေသဆံုးသူေတြ ကိန္းဂဏန္းက တုန္လႈပ္ဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။ ဒါက မုန္တိုင္း၏ တိုက္ရုိက္ ခ်က္ခ်င္းက်ေရာက္သည့္ ထိခုိက္မႈအႏၱရာယ္ ဆိုးက်ိဳးေတြေပါ့။

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ေလး၊ ငါးရက္ လြန္လာသည့္အခါမွာေတာ့ ကၽြန္မ စဥ္းစား ဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္းရည္ေတြ ကၽြန္မထံ ျပန္ေရာက္လာသည္ဟု ခံစားရသည္။ ကိုယ့္ဒုကၡကိုမွ ဆိုးရြားလွျပီဟုထင္သည့္ ေသြးရူးေသြးတန္းစိတ္ေတြ ျပယ္သြားျပီကိုး။ လက္ေတြ႕မွာ ကိုယ့္ထက္ဆိုးရြားသူေတြ အမ်ားၾကီးကို ျမင္လာသည္။ ထမင္းခ်က္ဖို႕ဆန္၊ မီးေသြး၊ ဆီ၊ ဆားမရွိလွ်င္ မတန္တဆ ေစ်းေခၚ သည့္ ဆိုင္ေတြမွာေတာင္ ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ၀ယ္စားႏိုင္သည့္ အေျခအေနေတာ့ ရွိေသးသည္။ ဒီကေန႕ အလုပ္မလုပ္ရရင္ မနက္ျဖန္စားစရာ မရွိသူေတြ၊ ညစာ စားစရာ မရွိသူေတြ ဘယ္လို အသက္ရွင္ ရုန္းကုန္ၾကမွာလဲ။ ငါးထပ္တိုက္ေပၚမွာ ေရမလာေပမယ့္ မိသားစုနည္းလို႕ ရွိသမွ်ေရကို ေခၽြသံုးျပီး ခ်က္ျပဳတ္လို႕ ရေသးသည္။ တကယ္လို႕ ျပတ္ေတာက္သြားလွ်င္လည္း ေျမညီထပ္တစ္ခ်ိဳ႕မွာ မီးစက္ေတြ ခုတ္ေမာင္းျပီး အ၀ီစိတြင္းမွ ေရတင္ေနတာ ျမင္ရလို႕ သြားခပ္လွ်င္ တစ္ပံုး၊ ႏွစ္ပံုးေတာ့ သယ္လို႕ ရမွာေပါ့။ မီးမလာေပမယ့္ မီးစက္ႏိုးျပီး အလင္းေရာင္ယူလို႕ ရ၊ ဖုန္းဓါတ္ခဲေတြကို အားသြင္းလို႕ ရသည္။ေနစရာ အိမ္ေတာင္ ျပိဳက်သြားသူေတြ ၊ စာသင္ေက်ာင္း၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ၊ ဇရပ္ေတြမွာ ခိုကပ္ေနရသူေတြ၊ ခ်က္ျပဳတ္စရာ၊ ေလွ်ာ္ဖြပ္စရာေရ၊ ျခံဳစရာေစာင္၊ ျခင္ေထာင္၊ ဆီး၊ ၀မ္း၊ အညစ္အေၾကး စြန္႕စရာ အိမ္သာ၊ အညစ္အေၾကးစြန္႕ျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္သန္႕စင္ဖို႕ေရ… ဘုရား ဘုရား။ ေရ၀ိုင္းေနသည့္ ပလံုစီ အိမ္သာေတြ၊ ကၽြဲ၊ ႏြား၊ ေခြး၊ တိရစၧာန္ အေသေကာင္ေတြ ၊လူေသ အေလာင္းေတြ၊ ေရေမ်ာကမ္းတင္ ေဖာင္ပံုသဏၭာန္ျဖစ္ေနသည့္ လူေသအေလာင္းေတြ၊ ထိုေရေတြက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ညစ္ညမ္းနံေစာ္ေနမလဲ။ အဲသည္ကေန ျဖစ္လာမည့္ ေရာဂါေတြကို ကၽြန္မ ၾကိဳတင္ေတြးမိသြားသည္။ ေသာက္ေရ၊ သံုးေရ၊ ေရသန္႕ မရသည့္အခါ ရွိသည့္ ေရထဲမွာေန..၊ ရွိသည့္ ေရကိုပဲသံုး။ ရလာမွာက ၀မ္းပ်က္ေရာဂါ။ တစ္ေယာက္ေရာဂါကေန သန္႕စင္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္လွ်င္ ေနာက္တစ္ေယာက္ကိုကူး။ ဒီေရထဲမွာပဲေန... ေနာက္တစ္အိမ္၊ ေနာက္ထပ္တစ္အိမ္၊ တစ္ရပ္ကြက္လံုး... ေနာက္ထပ္ရပ္ကြက္...။ အမိုးအကာ ေစာင္မလံုမျခံဳလို႕ အဆုတ္အေအးမိ ဖ်ားနာသည့္ ေရာဂါေတြ....။ ေဆးရံုေတြ လိုအပ္သည္။ ေဆးေတြ လိုသည္။ ေရကို သန္႕ေအာင္လုပ္ေပးသည့္ ေဆးျပားေတြလိုသည္။ ၀မ္းပ်က္၀မ္းေလ်ာသည့္ လူနာကို ဆံုးရႈံးသြားသည့္ ေရႏွင့္ ဓါတ္ဆားရည္ေတြ ျပန္ျဖည့္ေပးဖို႕ ဓါတ္ဆားရည္ေဖ်ာ္စရာ ဓါတ္ဆားထုတ္ေတြ လိုသည္။ ထို႕ျပင္ စနစ္တက် ျပဳစုကုသေပးဖို႕ ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္ေတြ လိုသည္။
အေမရိကန္မွာေတာ့ တကၠသိုလ္က ပညာရွင္ေတြ နာဂစ္မုန္တိုင္းႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ဦးေႏွာက္ေျခာက္၊ ေဆြးေႏြး ျငင္းခံုေနၾကျပီတဲ့။ ေလမုန္တိုင္းသည္ အဆင့္ ၂ ကေန ေျမျပင္နားကပ္ေတာ့မွ အဆင့္ ၃ နဲ႕ ၄ အျဖစ္ ရုတ္တရက္ ေျပာင္းသြားတာ။ အဲဒါကို သူတို႕ အေျဖရွာေနၾကသည္တဲ့။ ဒါဘာေၾကာင့္လဲ။ ရာသီဥတု ေျပာင္းလဲမႈ ေၾကာင့္လား။ အားလံုး စဥ္းစားေဆြးေႏြး ေနၾကသည္ဆိုပဲ။ ျမန္မာျပည္ကို ကူညီေထာက္ပံဖို႕လည္း ၾကိဳးစားရင္း သိပၸံနည္းက်က် မုန္တိုင္း၏ ထူးျခားမႈကို အေျဖရွာဖို႕ ေဆးေႏြးသုေတသနလုပ္ ရွာေဖြေနၾကသည္တဲ့။ ရွာေဖြၾကပါ။ စဥ္းစား စမ္းသပ္ၾကပါ။ ဒီလိုမုန္တိုင္းမ်ိဳး မျဖစ္ေပၚေအာင္ ႏိုင္ငံတကာ ပူးေပါင္းကာကြယ္ဖို႕ ၾကိဳးစားႏိုင္လွ်င္ ေကာင္းမည္။
ကတ္ထရီးနား မုန္တိုင္းက သတင္းအျဖစ္သာ၊ ကိုယ္ႏွင့္ မဆိုင္သလို ရွိခဲ့သည္။ နာဂစ္က်ေတာ့ ကိုယ့္ကို တိုက္ရိုက္ထိခုိက္လာသည္။ နာမည္ေက်ာ္ ဆိုစကား တစ္ခုအတိုင္း ပါပဲ။ ]]ဂ်ဴးေတြကို လာေခၚ သည့္အခါ နာဇီေတြက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္မဆိုင္၊ ကၽြန္ေတာ္က ဂ်ဴးမွ မဟုတ္ပဲ။ သူတို႕ေတြကို လာေခၚ သည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္မဆိုင္ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႕မွ မဟုတ္ပဲ }} ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါ။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေခၚၾကျပီ။ တျခားသူ မရွိေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ပါပဲ။
အခုမွပဲ ေထာက္ပံ့ ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းေတြကို ကိုယ္တိုင္ ၾကိဳးစားရပါေတာ့မည္။

ဂ်ဴး

Print this post

0 comments: